Στο σημείο αυτό θα μιλήσουμε λίγο για το θέμα της ασφάλειας των ανθρώπινων ματιών στις υπέρυθρες ακτίνες. Το ανθρώπινο μάτι δρα παρόμοια με μια κάμερα, συγκεντρώνοντας την ενεργειακή πυκνότητα του φωτός επάνω στον αμφιβληστροειδή χιτώνα κατά 100.000 φορές ή περισσότερο. Το εξωτερικό επίπεδο του ματιού, ο κερατοειδής χιτώνας, δρα σαν ένα φίλτρο διέλευσης συγκεκριμένης ζώνης συχνοτήτων (band-pass filter), αφήνοντας να περάσουν μήκη κύματος περίπου από 0,4 μm έως 1,4 μm. Ενέργεια που βρίσκεται έξω από αυτό το διάστημα απορροφάται από τον κερατοειδή και δεν φτάνει στον αμφιβληστροειδή χιτώνα. Λόγω αυτού του φαινομένου, μήκη κύματος ίσα ή μεγαλύτερα του 1,5μm θεωρούνται σχετικά ασφαλή για το ανθρώπινο μάτι
Το χαμηλό κόστος των συσκευών που λειτουργούν σε μήκη κύματος 0,85μm τις κάνει αρκετά δημοφιλείς, αλλά θα πρέπει να ληφθεί η απαραίτητη μέριμνα, ώστε τα συστήματα που τις χρησιμοποιούν να μην υπερβαίνουν τα επιτρεπτά επίπεδα ασφαλείας, ή αλλιώς τα επίπεδα MPE (Maximum Permissible Exposure limits). Τα επίπεδα MPE, προσδιορίζουν το μέγιστο δυνατό επίπεδο υπέρυθρης ακτινοβολίας στην οποία μπορεί να εκτεθεί ένα άτομο, χωρίς να προκληθούν ζημιές στην όρασή του ή βιολογικές αλλαγές στα μάτια του. Τα επίπεδα MPE εκφράζονται συνήθως είτε σε όρους έκθεσης στην ακτινοβολία (radiant exposure) και μετριούνται σε J/cm2 , είτε σε όρους ακτινοβολίας (irradiance) και μετριούνται σε W/cm2 για δεδομένο μήκος κύματος και απαιτούμενο χρόνο έκθεσης στην ακτινοβολία. Η έκθεση σε υπέρυθρη ακτινοβολία πάνω από τα επίπεδα αυτά είναι επικίνδυνη και θα πρέπει να αποφεύγεται. Γενικά, όσο μεγαλύτερο είναι το μήκος κύματος, τόσο μεγαλύτερο είναι το MPE, ενώ όσο μεγαλύτερος είναι ο απαιτούμενος χρόνος έκθεσης, τόσο μικρότερο είναι το MPE. Παρακάτω παρατίθεται ένα γράφημα που δείχνει τα επίπεδα MPE εκφρασμένα σε mW/cm2 ως συνάρτηση του χρόνου έκθεσης και του χρησιμοποιούμενου μήκους κύματος. Παρατηρούμε ότι όσο μεγαλώνει το μήκος κύματος, το MPE αυξάνει, ενώ όσο μεγαλώνει ο απαιτούμενος χρόνος έκθεσης στην ακτινοβολία, το MPE μειώνεται.
