Λόγω της περιορισμένης πρακτικότητάς τους στις τηλεπικοινωνίες, οι δορυφόροι που βρίσκονται κοντινότερα στην επιφάνεια της γης, ή αλλιώς οι δορυφόροι χαμηλής τροχιάς, χρησιμοποιούνταν πολύ σπάνια στα πρώτα 30 χρόνια της δορυφορικής εποχής. Το 1990, η Federal Communications Committee (FCC), έλαβε μια αίτηση από τη Motorola, η οποία ζητούσε να της παρασχεθεί η άδεια να εκτοξεύσει 66 δορυφόρους χαμηλής τροχιάς για το Iridium Project. Η ιδέα πίσω από το έργο αυτό, ήταν ότι μόλις ένας δορυφόρος θα έχανε επαφή με μια συγκεκριμένη περιοχή της γης, θα ακολουθούσε από πίσω ένας άλλος, ο οποίος θα μπορούσε να τον αντικαταστήσει.
Ο βασικός στόχος πίσω από το Iridium project είναι η παροχή μιας παγκόσμιας τηλεπικοινωνιακής υπηρεσίας, σύμφωνα με την οποία οι χρήστες επικοινωνούν μεταξύ τους μέσω των δορυφόρων με τη χρήση κινητών σταθμών χειρός. Στις δυνατότητες του Iridium project περιλαμβάνονται η μεταφορά φωνής, δεδομένων, video, η πλοήγηση σε οποιοδήποτε σημείο της γης και η τηλε-ειδοποίηση (paging).
Το Iridium project χρησιμοποιεί βασικές αρχές των κυψελοειδών συστημάτων τηλεπικοινωνιών με μία διαφορά. Σε ένα τυπικό δίκτυο κινητής τηλεφωνίας τα κελιά είναι σταθερά και οι χρήστες μετακινούνται. Στην περίπτωσή μας, ο κάθε δορυφόρος διαθέτει ένα μεγάλο αριθμό από δέσμες, οι οποίες «σαρώνουν» τη γη καθώς αυτός κινείται. Κατά συνέπεια και οι χρήστες και τα κελιά είναι κινητά σε ένα Iridium σύστημα. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η διαδικασία της μεταβίβασης κλήσης (handover), η οποία εφαρμόζεται όχι μόνο σε ένα χρήστη ο οποίος αλλάζει κελί, αλλά και σε ένα κελί που εγκαταλείπει ένα χρήστη, καθώς ο δορυφόρος κινείται.
Οι δορυφόροι τοποθετούνται σε κυκλικές πολικές τροχιές και σε ύψος 750 km από την επιφάνεια της γης. Επίσης, η ταξινόμησή τους έχει μια μορφή «κολιέ» από το βόρειο προς στο νότιο πόλο, με ένα δορυφόρο ανά 32ο γεωγραφικού πλάτους. Για την κάλυψη ολόκληρης της γης, θα πρέπει να υλοποιηθούν έξι τέτοιες ταξινομήσεις «κολιέ». Η διάταξη αυτή φαίνεται στο παρακάτω σχήμα.
Ο κάθε δορυφόρος διαθέτει το μέγιστο μέχρι 48 δέσμες σημείου και στο σύνολο υπάρχουν 1628 κελιά που καλύπτουν ολόκληρη την επιφάνεια της γης. Όπως και σε κάθε κυψελοειδές σύστημα έτσι και εδώ, οι συχνότητες μπορούν να επαναχρησιμοποιούνται ανά διαδοχικά κελιά (frequency reuse). Η χωρητικότητα του κάθε κελιού είναι 174 αμφίδρομα κανάλια, με σύνολο περίπου 283.000 κανάλια σε ολόκληρη τη γη. Τα κανάλια καθόδου και ανόδου λειτουργούν στην περιοχή συχνοτήτων των 1.6 GHz. Η αναμετάδοση των μηνυμάτων μεταξύ των δορυφόρων γίνεται στην περιοχή συχνοτήτων Ka.